[EDIT 2024]
Wracamy w głąb wyspy, aby przejść szlak PR13 prowadzący przez najbardziej unikatowe miejsce na Maderze – las mglisty Fanal.
Czemu Fanal jest tak unikatowy?
Lasy mgliste stanowią zaledwie 2,5% wszystkich lasów tropikalnych. Dzięki swojemu położeniu, zazwyczaj w wyższych partiach górskich, charakteryzują się dużą wilgotnością pochodzącą z opadów i kondensacji chmur. Skutkiem tego jest ciągła obecność mgły, która nadaje niesamowity klimat tym miejscom. Lasy mgliste (mgielne) występują przede wszystkim w Azji oraz w Ameryce Środkowej i Południowej. (Odwiedziliśmy jeden z nich podczas naszej wyprawy do Kostaryki). Las mglisty Fanal jest więc unikatowy ze względu na swoje położenie i jest to jedyne takie miejsce w Europie. Zobaczymy tam skarłowaciałe drzewa porośnięte epifitami, liany i ogromne paprocie skąpane we mgle.
Jak dotrzeć do Fanal?
Las mglisty Fanal znajduje się w północno-zachodniej części wyspy. Niestety nie kursuje tu żadna komunikacja miejska. Stąd, dostanie się do strefy piknikowej Fanal lub na początek szlaku PR13 na płaskowyż jest dość skomplikowane dla tych, którzy nie posiadają samochodu.
Las mglisty Fanal idealny na niepogodę!
Jeśli przyjechaliście na Maderę i pogoda na kolejny dzień zapowiada się kiepsko – jedźcie do Fanal! Tam i tak prawie zawsze jest mgliście i wilgotno, a pochmurne niebo uwydatni jeszcze bardziej klimat tego miejsca. Niewykluczone, że traficie na pełne słońce i błękit nad głowami. Wtedy, doświadczenie lasu mglistego może nie być tak autentyczne. Mimo to, będziecie mieli okazję zobaczyć charakterystyczną roślinność i prawdopodobnie spotkać pasące się tu krowy, które są modelkami na większości zdjęć z Fanal.
Niezależnie od tego jakich warunków atmosferycznych spodziewacie się danego dnia, do Fanal trzeba się ubrać cieplej. Moim zdaniem, kurtka przeciwdeszczowa to podstawowe wyposażenie piechura na Maderze. Podczas gdy na wybrzeżu przypala słońce, to na płaskowyżu Paul da Serra temperatura może spaść do 10 – 13°C. Panująca tam wilgoć sprawia także, że odczuwalna temperatura może być niższa.
Czy musisz iść na szlak aby zobaczyć las mglisty?
Szlak Vereda do Fanal rozciąga się na długość prawie 11 km i prowadzi nas przez świetnie zachowany rdzenny las Laurissilva. Jednak Ci, którzy nie mają ochoty na 4-godzinny spacer, mogą dotrzeć samochodem do strefy wypoczynkowej Fanal (Posto Florestal do Fanal), gdzie oficjalnie szlak się kończy. Znajdują się tu stoły piknikowe, toalety oraz miejsca campingowe. Oprócz tego zobaczycie tu charakterystyczne drzewa porozrzucane na dość małej przestrzeni, wśród których można spacerować i robić sobie zdjęcia. Obszar ten to mała kaldera wulkaniczna, którą porastają stuletnie lasy tilapii, a wśród nich okazy sprzed odkrycia wyspy.
Vereda do Fanal (PR13) – podstawowe informacje
Początek trasy: droga ER 209 na płaskowyżu Paul da Serra,
Koniec trasy: ER 209, niedaleko strefy piknikowej Fanal (Posto Florestal do Fanal)
Długość trasy: ok. 11 km
Czas przejścia: 4h
Stopień trudności: umiarkowany
Przydatne informacje: Warto zavrać dobre buty, gdyż na szlaku może być dużo błota i podmokłych terenów, kurtkę deszczową z uwagi na wilgoć oraz zaopatrzyć się w wodę i prowiant – na trasie nie ma żadnych kawiarni
Vereda do Fanal (PR13) w przeciwnym kierunku – opis trasy
Oficjalnie szlak PR13 rozpoczyna się na płakowyżu Paul da Serra i kończy się przy Posto Florestal do Fanal. My jednak mieliśmy inne plany. Postanowiliśmy przejść szlak w przeciwnym kierunku i po pewnym czasie z niego zboczyć, aby zobaczyć jeszcze tego samego dnia inne perełki wyspy.
Wysiedliśmy więc przy strefie piknikowej Fanal, pospacerowaliśmy po obszarze kaldery wulkanicznej i ruszyliśmy w prawidłową trasę. Szlak nie jest wymagający. Większość czasu prowadzi łagodnie, wśród bujnej zieleni lasów wawrzynowych. Przy pochmurnej pogodzie jaka nam się trafiła, przez zdecydowaną większość czasu towarzyszyły nam mgły. Dodatkowo, na szlaku nie spotkaliśmy nikogo. Wędrowaliśmy powoli, z naszymi plecakami na plecach, obserwując i zachwycając się otaczającymi nas krajobrazami. Szlak w kilku miejscach wychodzi na otwarte przestrzenie, by następnie znowu schować się w gąszczu powyginanych drzew porośniętych epifitami. Przechodzimy przez wąskie tunele utworzone z roślinności oraz schody, których końca czasem nie widać.
Końcowy odcinek trasy prowadzi pod górę, roślinność się przerzedza i jestem pewna, że przy ładniejszej pogodzie można zobaczyć tu wspaniałe widoki. My jednak możemy dojrzeć tylko skrawki doliny wynurzającej się od czasu do czasu z mgły. W pewnym momencie pojawia się znak wskazujący odbijającą na prawo ściężkę prowadzącą do doliny Rabaçal. W tym miejscu schodzimy z głównego szlaku.
————————————————————————————————————————
Jeśli chcesz poznać więcej wariantów tras trekkingowych, zaplanowanych z myślą o spędzeniu nocy na campingu i poznać więcej szczegółów, to zachęcam do kupienia mojego e-booka: Madera. Praktyczny przewodnik. Jak zorganizować trekking z namiotem na Maderze?
Jest to e-book, z którym będziesz w stanie zaplanować swoją wyprawę od A do Z. Znajdziesz tu gotową trasę trekkingową, masę wskazówek podróżniczych i organizacyjnych, szczegółowe opisy campingów czy porady, między innymi jak zarezerwować legalnie miejsce campingowe czy gdzie spać pod Pico Ruivo, jeśli oficjalne 2 miejsca są już zajete?
————————————————————————————————————————
Odkryj więcej!
Jeśli nasuwają się Wam jakieś pytania, śmiało zadawajcie je w komentarzach. Dodatkowo, zapraszam Was do polubienia i obserwowania mojej strony na FB oraz profilu na Instagramie wilkovepodroze, aby nie przegapić nowych wpisów i podróży. Każda nowa zainteresowana osoba przynosi autorowi wiele radości! Na Instagramie znajdziecie także zapisaną relację z wyprawy na Maderę.
Wspieraj!
Stworzenie każdego posta wymaga pracy, zaangażowania, dobrego research’u i czasu. Jeśli treści, które tu znajdujesz są dla Ciebie przydatne i chcesz wspierać proces tworzenia – Postaw mi kawę! 🙂
2 Pingbacks